8.6.09

devino tesoro (D_#21)

Fai xa un ano coñecimos a dous dos autores do fanzine Devino Tesoro, na feira encontro do Proxecto Edición que coordinou o CGAC, Berto Fojo e Nati Umpiérrez. A feira estivo bastante ben, sobre todo por estes grandes descubrimentos, que lle fan a calquera a vida máis alegre. Atopalo é bastante complicado, se unha non se achega a eventos deste estilo, pero estade alerta, poida que a partires de agora o busquedes e o atopedes... todo é cuestión de desexalo con verdadeira convicción.


Despregable: ¿Cal é a característica que definiría ao Devino Tesoro?
Berto Fojo: Realmente non aporta nada novo. É un fanzine de debuxos. Para moitos iso é suficiente. Non temos pretensións nin coñecemos a verdade suprema. E gústanos facelo.

D.: Básicamente é un fanzine de debuxos e bocetos, ¿parécese en algo a un "caderno de artista"?
B.F.: O único sitio onde nos atreviamos a soltármonos algo a melena era nos nosos cadernos. Todo intento de sairmos de aí soía rematar en parálise. E como tampouco é que estiveramos todo o día a rañar na barriga necesitabamos reivindicarnos dalgunha maneira. O resultado foi gracioso, porque os nosos nomes acompañaban a algunhas imaxes das que nos avergoñabamos, auténticas merdas das que xa non podiamos renegar. Ese era o espíritu. Pero ó invitar a outra xente a participar a cousa foise refinando. É o normal. Non coñezo a case ninguén a quen lle guste que se descubran os seus puntos débiles. Veremos onde leva esta sofisticación.

D.: Participades sempre os mesmos colaboradores ou ides variando?
B.F.: Desde o primeiro número mantémonos Nati Umpiérrez, Carletti López Traviesa e mais eu (Berto Fojo), que somos os que o coordinamos. Meu primo Carliños e Pelucas creo que tamén salen desde o principio. E Jaime Olmedo tamén se colou nos dous. Para o próximo número xa temos cousas de Alberto Iglesias, Carlos Pistola Verde, Olmo, Sara García, Manu Griñón... Só xente á que coñezamos e que nos gusten as súas cousas.

D.: Tendes algunha forma de distribución organizada? Por onde o movedes?
B.F.: O máis organizado que chegamos a facer foi pasarlle algunhas copias a Manu Griñón para que nolas movera en Jerseys Para Los Monos, a súa distribuidora de fanzines. Todo o demáis é moi chacho. Casi todo o mundo acaba por levar unha copia gratis aínda que por dentro ardamos coa rabia por non nos atrever a cobrarlles tres miserables euros. Podo prometer e prometo que iso rematou. Estamos botando a andar un proxecto chamado Tronquis baixo o cal pretendemos organizar cun pouco máis de seriedade unha serie de edicións entre as cales se atopa o Devino.

D.: Que vos atrae do formato impreso, se (frente a internnneee) é o máis difícil de materializar e mover?
B.F.: O cheiro a fin do mundo das tintas e a indescriptible sensación que supón ter un árbol morto entre as mans.
O ritual de currar entre os tres a maqueta recortando e pegando é bastante caótico e divertido. Pero creo que iso tamén rematou. Agora vivimos en Madrid e as fotocopias son máis caras que o salchichón. É o momento de pasármonos á maqueta dixitrónica.

D.: Coñecémosvos na feira-encontro do Proxecto-Edición, que tivo lugar en Pontevedra fai un ano, ¿cómo crees que funcionaría unha feira deste tipo se se realizase anualmente en Galicia?
B.F.: Non sei como funcionaría. O meirande problema que vexo en Galicia é toda esa xente que xestiona a cultural sen ter nin puta idea, sen ningún tipo de sensibilidade cara o artístico. Acaba por convertilo todo en simulacros insulsos. O que tocan transfórmano todo en basura, cos seus folletiños e as súas merdas.
¡Buf! Emociónome só de pensar en que un evento así se consolidase. Sería precioso. Imaxino un recinto cheo hasta o teito de fanzines estranos, de borralla, repleto de xente que confía no soporte autoeditado, chorando todos de emoción sen crer o que están a vivir. Oxalá Deus lea esta entrevista.

D.: Está nalgún punto o nome do fanzine relacionado coa bebida alcohólica?
B.F.: Como non sexa que ámbalas cousas dan puto asco...
Transcribo o fragmento da entrevista radiofónica con Cañita Brava que nos iluminou:
-"Nos encontramos en los estudios de locución con Cañita Brava, una de las figuras que vienen este año a las fiestas de San Mamés. Hola, Cañita. ¿Qué tal?"
-"Sí. En el pueblo de Santandé. Se llama el pueblooo... es un pueblooo... muyyy... muy bonito. Por devino te... ¡Devino Tesoro! Este pueblooo... ¡Devino Tesoro!"
Velaí toda a verdade.
D.: Traballades como copyleft o copyrright!? é dicir...
B.F.: É algo que, sinceramente, nunca nos chegamos a plantexar. Os nosos colaboradores tampouco esixiron nunca nada ó respecto. supoño que se confía en que a estes niveles ninguén cha dea. Aínda que hai moito boitre ó axexo. De feito vou anunciar algo: a xente pode facer o que lle saia do espiritu co fanzine, pero como vexamos a alguén sacando euros o facendo o listo coas imaxes, ímoslle meter un trallazo que lle van sair os dentes polo naris. De tódolos xeitos, é difícl lucrarse cos contidos do zine.

D.: O fanzine é autosuficiente ou tendes que recurrir a outras “fontes de ingreso?
B.F.: De autosuficiente nada. E menos vendendo un fanzine de 130 páxinas a 3 euros. E se regalas ou rebaixas o precio da metade da tirada, nin che conto. Fomos bastante pailáns ata o de agora e perdéronse bastantes cartos. Como non estamos para tiralos trataremos de ser máis estrictos coas contas. Ademáis, a aqueles que realmente valoran este tipo de iniciativas non lles importa pagar 3, 4 ou 5 euros. É un intercambio no que ámbalas partes quedan satisfeitas. Diso se trata: nin foder nin que che fodan. E todos contentos. Regalar é de prepotentes.

D.: ¿Para cando un novo número?
B.F.: Está no forno. Non adianto datas, pero tentaremos que o poidas levar á praia.


E nós o levaremos na bolsa, xunto co SPF 50 PLUS e as palas para xogar.
texto: Cristina
(artigo do fanzine despregable #21)

1 comentario:

di hola